SOUTH AFRICA: Maboneng District & Soweto

Sawubona (spreek uit als sunnybonani)!

We hebben de laatste 24 uur zoveel indrukken opgedaan, dat we meteen een boek zouden kunnen vullen, we zullen ons tot de essentie proberen te beperken. Gisteren gingen we een ijsje eten in de Canteen, één van de gezellige eetplekjes in de Maboneng District. We waren in ons hoofd op zoek naar hokjes om onze eerste indrukken te plaatsen en we werden het er snel over eens: we hebben dit nog niet eerder gezien, gevoeld of geroken, dit is helemaal nieuw. We hangen letterlijk en figuurlijk op ons kop onderaan de wereld. Dus: go with the flow! We gingen op wandel door Maboneng, een 'grijze' wijk, waar een soort alternatieve zwarte en witte middle class samenleeft. Op elke hoek een straatwacht, maar laat het duidelijk wezen, 1 blok verder dan de omlijning van het district op het plannetje -en we hebben het geprobeerd want ROA’s big five ligt er net een straat of twee buiten- of de nacht die valt, en je voelt de onveiligheid rond je. Geen nood, we informeren ons en zijn voortdurend op onze hoede. De buurt staat vol met street art, Fay kon zich uitleven met haar camera. De vermoeidheid nam het over van onze nieuwsgierigheid en we keerden terug naar onze veilige haven: de loft. Samen in bad, een verhaaltje met Tine en Mieke’s dobbelstenen en dan onder de wol.

Vanmorgen werden we wakker van de geweldige drukte in de stad en Fay hupte van raam tot raam om de blinds te openen en buiten te kijken. We gingen lekker ontbijten bij Cocobel, pannenkoeken met nutella en oreo’s, chocomelk met marshmallows, het is tenslotte vakantie. Mama ging toch voor de gezonde optie :-). Daarna gingen we richting Curiocity Hostel, we hadden er een tour in de inner city vastgelegd, maar die ging pas morgen, vandaag was er een trip naar Soweto gepland met een ‘gids’, bread and buttered in Soweto and proud of it. Na enig getwijfel van onze kant toch toegehapt, omwille van Fay’s enthousiaste reactie op de gids en zijn coole busje. We hebben het ons niet beklaagd!

Zo werden we meegevoerd naar een wereld van districten (we voelden ons meermaals in the Hunger Games), van armoede en sociale ongelijkheid en tegelijk zagen we krachten en mogelijkheden. Eerst gingen we langs het stadium waar in 2010 het WK werd afgetrapt, we reden langs twee koeltorens, vroeger in gebruik door de goudmijnen en dan richting Soweto, de townships. We gingen een schoolproject bezoeken en werden op sleeptouw genomen door een local, zelf willen ze echt graag af van het imago dat er gevaar dreigt, maar wij checkten toch om de vijf minuten of we alles nog bij hadden… De school bleek toevallig een project te zijn dat ondersteund werd door een aantal Belgische verenigingen. Oooh collega’s, wat heb ik aan jullie moeten denken! Er was een kleuterklasje met ongeveer 20 kindjes en een lagere school met ongeveer 30 kinderen. Twee klaslokalen in containers, een speeltuin en een bib. Een aantal kinderen verbleven in het weeshuis. Ze kregen les van locals en vrijwilligers. Ze hadden net speeltijd en Fay kon meespelen, de kinderen gingen graag met ons op de foto “mulungu, shoot me” (blanke, neem een foto). Daarna kregen ze lunch, rijst in een kommetje. Ze waren flink. En let bij de foto’s vooral op de 10 geboden voor leerkrachten! Wat staat er op 1? :-)

We bleven er een goed uur en gingen ook wandelen door de huisjes, enfin, sloppen, veel foto’s nemen deden we niet, te zwaar onder de indruk. Ook Fay, die zag dat ze maar 1 kraan hadden voor zoveel mensen,...maar even verderop nieuwsgierig naar twee jongetjes kon kijken die aan het tollen waren.

We zetten de tocht verder richting het Hector Pieterson Memorial, de plek waar studenten in opstand kwamen op 16 juni 1976 tegen de apartheid en het verplicht aanleren van het Afrikaans (taal is meer dan een communicatiemiddel, het is een deel van je identiteit). Dertig jonge studenten kwamen hier om, het eerste slachtoffer, Hector, was 13. We gingen daarna richting Vilakazi Street, de enige straat in de wereld waar twee Nobelprijswinnaars gewoond hebben: Nelson Mandela en Desmond Tutu. Beiden van zo’n grote betekenis voor dit land. We kregen lunch in een shebeen (illegaal drankhol) met homemade beer (nogal zurig) en kregen er een afrikaanse dans en afrikaanse “mitraillette” (niet het wapen maar het stokbroodje met vlees en frietjes) bij.

De rest van de middag brachten we door in het apartheidsmuseum. Een indrukwekkende plaats, waar je al bij het binnengaan mag aanvoelen wat het moet betekend hebben…je ticket bepaalt welke ingang je moet nemen. Het is ongelooflijk dat deze geschiedenis zo recent is, en dat het nog steeds zo speelt in dit land. De boodschap die je krijgt als je buiten komt, is dan ook zo waardevol: als je onder de indruk bent, wandel dan nog even in deze bushveld om te bekomen, dat deden we,...

We eindigen onze dag met pizza, een goed biertje en gemengde gevoelens. Hoe al deze mensen in hun verschillende klasses naast elkaar kunnen wonen, het is bijna niet te vatten. We hebben ook hoop en krachten gezien. Zoveel indrukken in 1 dag. En onze dochter, daar kunnen we alleen maar fier op zijn. Vol enthousiasme als het mag, maar ook stil waar gevraagd, engels en afrikaans leren met anderen, harten stelen met haar openheid!

We eindigen met een quote: “Education is the most powerfull weapon you can use to change the world” (Nelson Mandela).

Rik, Tina & Fay